Zou je het doen als het vanavond was?

En andere slimme vragen om jezelf te stellen

Hi, ik ben Ernst-Jan Pfauth, mede-oprichter van De Correspondent en POM. Elke maand verstuur ik een nieuwsbrief met een lijstje aanbevelingen over intentioneel leven. Een bijzonder welkom aan alle nieuwe abonnees die deze nieuwsbrief via de Volkskrant vonden.  Ben je nog geen lid? Geef je hier op:

1. Ik zit middenin nieuwe opnames van mijn podcast Jonge Jaren. Daarin vraag ik beroemde makers naar de tijd van voor hun doorbraak, zodat jij en ik kunnen leren van hun levenslessen. De eerste gesprekken staan al online, met Faberyayo uit de Jeugd van Tegenwoordig, schrijver Annejet van der Zijl (bekend van Sonny Boy) , sterrenchef Sergio Herman, journalist Aldith Hunkar en Eerste Kamerlid Boris Dittrich. Toneelregisseur Ivo van Hove, chef Soenil Bahadoer en De Staat-frontman Torre Florim volgen nog.

Wil je ze beluisteren? Als je voor middernacht via deze link lid wordt van Podimo, ontvang je twee maanden gratis podcasts.

2. Mooie les die Faberyayo van De Jeugd van Tegenwoordig in Jonge Jaren deelde: “Het allerbelangrijkste is dat je iets maakt wat je zelf wilt maken. Als jij iets maakt wat je zelf echt heel tof vindt, dan vind je daar vanzelf een publiek voor. In het uiterste geval, waarin niemand het leuk vindt, heb je in ieder geval iets gemaakt wat je zelf heel tof vindt.” Laat je dus niet verlammen door ‘wat de mensen willen’, maar maak wat je zelf belangrijk vindt.

3. De serie Fleishman Is in Trouble wist me zowel te boeien als te raken. Het gaat over de scheiding van een New Yorks stel – zij is theateragent, hij internist. De beste vriendin van de echtgenoot is de verteller en verkeert in een midlifecrisis. De serie bevat één van de beste perspectiefwendingen die ik ooit zag. Gaat dat zien op Disney+.

4. De serie is trouwens geschreven door Taffy Brodesser-Akner. Zij baseerde het screenplay op haar eigen bestseller-roman. Ik kende haar tot nu toe alleen van de fantastische profielen die ze in 2018 schreef over Bradley Cooper (Bradley Cooper Is Not Really Into This Profile) en Gwyneth Paltrow (The Gwyneth Of Your Discontent). Die waren zo goed dat ik haar vrij opvallende naam onthouden heb. Absolute leestips 🙂

5. Kortere dagen, meer tijd binnen, feestdagen in aantocht: ik vind dit een moment om een persoonlijk manifest te schrijven. Dat is een tekst die ten grondslag ligt aan alles wat je doet. Anderhalf jaar geleden schreef ik mijn eerste versie. Elke keer als ik het lees, krijg ik er energie van. Het heeft me richting gegeven, bijvoorbeeld als ik voor lastige dilemma’s stond. In dit artikel leg ik uit hoe jij ook een persoonlijk manifest kunt schrijven.

6. Ik las de roman De diepst verborgen herinnering van de mens van de Frans-Senegalese auteur Mohamed Mbougar Sarr. Een enorme hit in Frankrijk, maar absoluut geen makkelijk boek. Het gaat over de zoektocht naar een schrijver die abrupt verdween na een rel over zijn meesterwerk. Soms wilde ik het wegleggen, om telkens weer naar de bedwelmende zinnen en originele observaties terug te keren. Zoals deze: 

“Wat zich in het hoofd afspeelt, is een chaos, in het mijne in elk geval wel, en ik stel me zo voor dat het er in andere hoofden niet ordelijker aan toe gaat, ook al doet iedereen alsof hij volkomen evenwichtig en gezond van geest is.” Als je door een roman uitgedaagd wil worden, is dit een boek voor jou.

7. Ik luister graag naar de nieuwe podcast van David Perell: How I Write. Daarin interviewt hij auteurs als Kevin Kelly (van deze mooie levenslessen) en Morgan Housel (van The Psychology of Money) over hoe ze lezen, notities verzamelen, zinnen en alinea’s opbouwen en met publiek omgaan. Perell interviewt zonder omhaal en vraagt eindeloos door op schrijfdetails. Ik krijg er veel energie van. Zo vertelt Housel dat hij optimaliseert voor Kindle-highlights, want ‘mensen herinneren zich geen boeken of paragrafen, ze herinneren ze zich zinnen’. 

8. Een zinnetje uit een van mijn eigen boeken dat blijft rondgaan is: “Zou je het doen als het vanavond was?” Aaf Brandt Corstius nam deze op in haar nieuwe levenslessenboek. Het idee: ik besteed altijd zonder enige moeite verplichtingen uit aan mijn toekomstige zelf. Of ik over een kwartaal mee wil doen aan een klanttevredenheidsonderzoek op locatie? Ja hoor! Ik heb dan toch niks in de agenda staan. Dom natuurlijk, want tegen de tijd dat het onderzoek plaatsvindt, kom ik er amper aan toe. Daarom probeer ik me bij een uitnodiging te bedenken: stel dat deze afspraak vanavond zou zijn, heb ik er dan zin in? Als het antwoord ‘nee’ is, ga ik er niet op in.

9. Vorige keer schreef ik hoe je met twee makkelijke handelingen ChatGPT kunt personaliseren. Vlak daarna lanceerde het bedrijf een nieuwe functie: je kunt voor terugkerende opdrachten een eigen chatbot maken. Ik bouwde mijn persoonlijke schrijfassistent, maar ook een menu-vertaler. Als ik op reis ben, hoef ik alleen maar een foto te maken van de kaart. Vervolgens deelt ChatGPT alle gerechten met me in het Nederlands en highlight de vegetarische opties. Sla 'm op voor je volgende reis. Welke botjes ga jij maken?

10. Uitstelgedrag. De eeuwige vijand. Ik heb inmiddels een heel arsenaal aan trucjes om ermee om te gaan. Wat ik de laatste tijd steeds vaker doe als het schrijven niet lukt, is bewegen. Ik print de tekst waar ik aan werk uit, leg alle blaadjes op een kast of de grond, en ga dan met een pen de zinnen te lijf. Die fysieke activiteit helpt me over het hobbeltje heen, en voor ik het weet zit ik weer achter mijn computer te tikken. 

11. Ik zag een mooi citaat over het imposter syndrome. Arnon Grunberg parafraseerde op Twitter de Poolse filosoof Leszek Kołakowski: “Iedereen die zich niet minstens twee uur per dag een oplichter voelt, is een zeer oppervlakkige geest.” 

12. Af en toe raak ik overweldigd door alle verantwoordelijkheden in het leven. Als al het werk gedaan is en de kinderen eindelijk op bed liggen, moeten de boodschappen nog gebeuren en de auto is al weken vies. Ik heb ook nog drie vrienden die op een antwoordappje wachten en moet ik niet meer vrijwilligerswerk doen in de buurt? Het is onmogelijk om alles goed te doen in het moderne leven. De laatste tijd stel ik mezelf daarom de vraag: wat ben ik bereid te laten verslonzen? Als ik bewust mijn standaarden voor onbelangrijke dingen verlaag, heb ik meer aandacht voor wat er echt toe doet in het leven.

13. Ik merk dat ik van nature altijd bezig ben met wat ik nog niet heb bereikt. In The Economist las ik daarover een confronterende uitspraak van schrijver Moya Sarner. Zij zegt: “If you’re forever trying to make your life what you want it to be, you’re not really living the life you have.” Het sterkt me in mijn overtuiging om dagelijks even stil te staan bij de waardevolle dingen in mijn leven. Zes jaar geleden kwam daarom mijn Dankboek voor het eerst uit, en het is net voor de zesde keer herdrukt. 

14. Running Backwards Into the Future: wat een sfeervol, melancholisch en meeslepend nummer van De Staat.

In de volgende editie deel ik net als in 2021 en 2022 mijn favoriete dingen van het afgelopen jaar.

Voor nu nog een vraag aan jou: hoe ga jij uitstelgedrag te lijf? Deel je tips in de comments: